امتت را چون نبینی بر چه سانند؟ ای رسول

 

بیشتر جز مر ستوران را نمانند، ای رسول

 

گر نگشته‌ ستند فتنه بر جهان از دین حق

 

چون جهانند و طلب گار جهانند، ای رسول؟

 

از قوی عهدی که کردی بر همه روز غدیر

 

چون خر از نشتر جهانند و رمانند، ای رسول

 

سود دنیا را همی جویند و نندیشند هیچ

 

گرچه از دین و شریعت بر زیانند، ای رسول

 

چون زمان داده است تا محشر خدای ابلیس را

 

جمله قومش بر امید آن زمانند، ای رسول

 

زانکه خان دوستی دیو شد دل شان همه

 

دشمنان اهل بیت و خاندانند، ای رسول

 

این مسلمانان به نام، از کشتن اولاد تو

 

چون جهودان نیز پیغمبر کشانند، ای رسول

 

روی گرداننده از پاکیزه فرزندان تو

 

کور و گمره بر طریق این و آنند، ای رسول

 

بی‌گمان چون بر وصی و اولاد او دشمن شدند

 

بر تو ای خیرالبشر پس بی گمانند، ای رسول

 

چون خروسان بر زدن دعوی کنند اینها ولیک

 

وقت حجت پر کنیده ماکیانند، ای رسول

 

چون فقیهان خوانم اینها را، که علم فقه را

 

جز که از بهر ریاست می‌نخوانند، ای رسول؟

 

بر زبان هر کو براند نام فرزندان تو

 

چون مرا از خان و مان او را برانند، ای رسول

 

وز طمع در جامگی و خوردن مال یتیم

 

مانده بر درگاه میر و شاه و خانند، ای رسول

 

هر که زیشان چیزکی پرسد ز علم فقه ازو

 

بر امید ساخته زنبیل و خوانند ای رسول

 

پر لجاجند از مذاهب تا چو آید میزبان

 

بر طریق و مذهب این میزبانند، ای رسول

 

چشم دل در پیش حق می‌باز نتوانند کرد

 

وز جهالت جان به باطل برفشانند،ای رسول

 

آز آن فرعون دورت جاودان آورد خلق

 

امت فرعون دور و جاودانند، ای رسول

 

جاودان را امتند و نیستند آگاه ازان

 

جادوان اندر عذاب جاودانند، ای رسول

 

از مصیبت‌های فرزندان تو چون بشنوند

 

زان شنودن بخت بد را شادمانند، ای رسول

 

دوستان خاندان اندر میان دشمنان

 

همچو میوه ي خوش به برگ اندر نهانند،ای رسول

 

عهد فرزندانت را تعویذ گردن کرده‌اند

 

تا بدان ز ابلیس دور اندر امانند، ای رسول

 

مؤمنان چون تشنگانند و امامان زمان

 

ابر رحمت را بر ایشان آسمانند، ای رسول

 

رحمت ایزد توی بر خلق و، فرزندان تو

 

همچو تو بر ما رحیم و مهربانند، ای رسول

 

دوستان اهل بیت تو به نور علمشان،

 

چون به قیمت زر، به حکمت داستانند،ای رسول

 

چون وصی را رد کرده ‌ستند امت بیشتر

 

از پس بهمان و شاگرد فلانند، ای رسول؟

 

جز که ما را نیست معلوم این که فرزندان تو

 

خازن علمند و گنجور قرانند، ای رسول

 

دیوان اشعار ناصرخسرو - قصیده شماره ۱۴۶