ای ساربان آهسته ران

ای ساربان! آهسته ران، کز دیده دریا می رود                   

 

 

از شهر زهرا نیمه شب، فرزند زهرا می رود

 

 

منزل به منزل کاروان، گردیده در صحرا روان                    

 

 

با ناله و آه و فغان، تنهای تنها می رود

 

 

ریحانه ی «خیر البشر»، کرده سوی جانان سفر

 

 

یا آن که موسایی دگر، در طور سینا می رود

 

 

قلب سکینه مشتعل، اشکش به رخ، خونش به دل

 

 

با دیده ی دریایی اش، دنبال سقّا می رود

 

 

اصغر ز دامان رباب، پر می زند بر دوش باب

 

 

با شوق پیکان بلا، همراه بابا می رود

 

 

لیلا! جوانت را ببین، با رفتن آن نازنین

 

 

گویی محمد بر زمین، از عرش اعلا می رود

 

 

ریحانه ی باغ حسن، پوشیده بر قامت کفن

 

 

تا شوید از خون پیرهن، با شور و غوغا می رود

 

 

آید ز  صحرا زمزمه، خون ریزد از چشم همه

 

 

سقای آل فاطمه، عطشان به دریا می رود

 

 

ای آسمان! اختر فشان، بنگر برای بذل جان

 

 

ماه بنی هاشم روان، با ماه لیلا می رود

 

 

زینب شده محمل نشین، با ناله های آتشین

 

 

منزل به منزل کو به کو، صحرا به صحرا می رود

 

 

مرغ دل «میثم» روان، گردیده با این کاروان

 

 

داده ز کف تاب و توان، همراه مولا می رود

 

 

غلامرضا سازگار

باز باران

باز باران

 

باز باران با ترانه 

 

مي خورد بر بام خانه 

 

يادم آيد كربلا را

 

دشت پر شور و نوا را

 

گردش يك روز غمگين

 

گرم و خونين

 

لرزش طفلان نالان

 

زير تيغ و نيزه ها را

*

باز باران با صداي گريه هاي كودكانه

 

از فراز گونه هاي زرد و عطشان

 

با گهرهاي فراوان

 

مي چكد از چشم طفلان پريشان

 

پشت نخلستان نشسته

 

رود پر پيچ و خمي در حسرت لب‌هاي ساقي

 

چشم در چشمان هم آرام و سنگين

 

مي چكد آهسته از چشمان سقا

 

بر لب اين رود پيچان

 

باز باران

*

باز باران با ترانه

 

آيد از چشمان مردي خسته جان

 

هيهات بر لب

 

از عطش در تاب و در تب

 

نرم نرمك مي چكد اين قطره ها ، روي لبِ

 

شش ماهه طفلي   رو به پايان

 

مرد محزون

 

دست پر خون مي فشاند

 

از گلوي نازك شش ماهه

 

بر لب هاي خشكِ آسمان ، با چشم گريان

 

باز باران

 

*

 

باز هم اينجا عطش

 

آتش ،  شراره ،   جسمها

 

افتاده بي سر ،  پاره پاره

 

مي چكد از گوشها ، باران خون و كودكانْ بي گوشواره

 

شعله در دامان و در پا مي خلد خار مغيلان

 

وندرين تفتيده دشت و سينه ها برپاست طوفان

 

دستها آماده شلاق و سيلي

 

چهره ها از بارش شلاق‌ها گرديده نیلی

 

دراين صحراي سوزان

 

مي دود طفلي سه ساله  

 

پر زناله 

 

پاي خسته

 

دلشكسته

 

روبرو بر نيزه ها ، خورشيد تابان

 

مي چكد از نوك سرخ نيزه ها

 

بر خاك سوزان

 

باز باران باز باران  

 

*

قطره قطره مي چكد از چوب محمل

 

خاك‌هاي چادر زينب به آرامي شود گل

 

مي رود اين كاروان منزل به منزل

 

مي شود از هر طرف اين كاروان هم  سنگ باران

 

آري آري  

 

باز سنگ و باز باران

 

آري آري

 

تا نگيرد شعله ها در دل زبانه

 

تا نگيرد دامن طفلان محزون را نشانه

 

تا نبيند كودكي لب تشنه اينجا اشك ساقي

 

بر فراز خيمه برگونه ها

 

بر مشك ساقي 

 

كاش مي باريد باران.

 

علي اصغر كوهكن

غدير در شعر ناصر خسرو 4

امتت را چون نبینی بر چه سانند؟ ای رسول

 

بیشتر جز مر ستوران را نمانند، ای رسول

 

گر نگشته‌ ستند فتنه بر جهان از دین حق

 

چون جهانند و طلب گار جهانند، ای رسول؟

 

از قوی عهدی که کردی بر همه روز غدیر

 

چون خر از نشتر جهانند و رمانند، ای رسول

 

سود دنیا را همی جویند و نندیشند هیچ

 

گرچه از دین و شریعت بر زیانند، ای رسول

 

چون زمان داده است تا محشر خدای ابلیس را

 

جمله قومش بر امید آن زمانند، ای رسول

 

زانکه خان دوستی دیو شد دل شان همه

 

دشمنان اهل بیت و خاندانند، ای رسول

 

این مسلمانان به نام، از کشتن اولاد تو

 

چون جهودان نیز پیغمبر کشانند، ای رسول

 

روی گرداننده از پاکیزه فرزندان تو

 

کور و گمره بر طریق این و آنند، ای رسول

 

بی‌گمان چون بر وصی و اولاد او دشمن شدند

 

بر تو ای خیرالبشر پس بی گمانند، ای رسول

 

چون خروسان بر زدن دعوی کنند اینها ولیک

 

وقت حجت پر کنیده ماکیانند، ای رسول

 

چون فقیهان خوانم اینها را، که علم فقه را

 

جز که از بهر ریاست می‌نخوانند، ای رسول؟

 

بر زبان هر کو براند نام فرزندان تو

 

چون مرا از خان و مان او را برانند، ای رسول

 

وز طمع در جامگی و خوردن مال یتیم

 

مانده بر درگاه میر و شاه و خانند، ای رسول

 

هر که زیشان چیزکی پرسد ز علم فقه ازو

 

بر امید ساخته زنبیل و خوانند ای رسول

 

پر لجاجند از مذاهب تا چو آید میزبان

 

بر طریق و مذهب این میزبانند، ای رسول

 

چشم دل در پیش حق می‌باز نتوانند کرد

 

وز جهالت جان به باطل برفشانند،ای رسول

 

آز آن فرعون دورت جاودان آورد خلق

 

امت فرعون دور و جاودانند، ای رسول

 

جاودان را امتند و نیستند آگاه ازان

 

جادوان اندر عذاب جاودانند، ای رسول

 

از مصیبت‌های فرزندان تو چون بشنوند

 

زان شنودن بخت بد را شادمانند، ای رسول

 

دوستان خاندان اندر میان دشمنان

 

همچو میوه ي خوش به برگ اندر نهانند،ای رسول

 

عهد فرزندانت را تعویذ گردن کرده‌اند

 

تا بدان ز ابلیس دور اندر امانند، ای رسول

 

مؤمنان چون تشنگانند و امامان زمان

 

ابر رحمت را بر ایشان آسمانند، ای رسول

 

رحمت ایزد توی بر خلق و، فرزندان تو

 

همچو تو بر ما رحیم و مهربانند، ای رسول

 

دوستان اهل بیت تو به نور علمشان،

 

چون به قیمت زر، به حکمت داستانند،ای رسول

 

چون وصی را رد کرده ‌ستند امت بیشتر

 

از پس بهمان و شاگرد فلانند، ای رسول؟

 

جز که ما را نیست معلوم این که فرزندان تو

 

خازن علمند و گنجور قرانند، ای رسول

 

دیوان اشعار ناصرخسرو - قصیده شماره ۱۴۶

 

 

 

غدير در شعر ناصر خسرو 3

پشتم قوی به فضل خدای است و طاعتش

 

تا دررسم مگر به رسول و شفاعتش

 

پیش خدای نیست شفیعم مگر رسول

 

دارم شفیع پیش رسول آل و عترتش

 

با آل او روم سوی او هیچ باک نیست

 

برگیرم از منافق ناکس شناعتش

 

دین خدای ملک رسول است و، خلق پاک

 

امروز امتان رسولند و رعیتش

 

گر سوی آل مرد شود مال او چرا

 

زی آل او نشد ز پیمبر شریعتش؟

 

بر بندهٔ تو طاعت تو نیست نیم از انک

 

پیغمبر تو راست ز طاعت بر امتش

 

گفتت که بنده را تو به بی‌طاعتی مکش

 

وانگه نکشتت ار تو نبودی به طاعتش

 

اندر حمایتی تو ز پیغمبر خدای

 

مشکن حمایتش که بزرگ است حمایتش

 

پیغمبر است پیش رو خلق یکسره

 

کز قاف تا به قاف رسیده است دعوتش

 

آل پیمبر است تو را پیش رو کنون

 

از آل او متاب و نگه‌دار حرمتش

 

فرزند اوست حرمت او چون ندانیش

 

پس خیره خیر امید چه داری به رحمتش؟

 

آگه نه‌ای مگر که پیمبر کرا سپرد

 

روز غدیر خم ز منبر ولایتش؟

 

آن را سپرد کایزد مر دین و خلق را

 

اندر کتاب خویش بدو کرد اشارتش

 

آن را که چون چراغ بدی پیش آفتاب

 

از کافران شجاعت پیش شجاعتش

 

آن را که همچو سنگ سر مره روز بدر

 

در حرب همچو موم شد از بیم ضربتش

 

آن را که در رکوع غنی کرد بی سؤال

 

درویش را به پیش پیمبر سخاوتش

 

آن را که چون دو نام نهادش رسول حق

 

امروز نیز دوست سوی خلق کنیتش

 

آن را که هر شریفی نسبت بدو کنند

 

زیرا که از رسول خدای است نسبتش

 

آن را که کس به جای پیمبر جز او نخفت

 

با دشمنان صعب به هنگام هجرتش

 

آن را که مصطفی، چو همه عاجز آمدند،

 

در حرب روز بدر بدو داد رایتش

 

شیری، مبارزی، که سرشته است کردگار

 

اندر دل مبارز مردان محبتش

 

در حربگه پیمبر ما معجزی نداشت

 

از معجزات نیز قوی‌تر ز قوتش

 

قسمت نشد به خلق درون دوزخ و بهشت

 

بر کافر و مسلمان الا به قسمتش

 

در بود مر مدینه‌ ي علم رسول را

 

زیرا جز او نبود سزای امانتش

 

گر علم بایدت به در شهر علم شو

 

تا بر دلت بتابد نور سعادتش

 

او آیت پیمبر ما بود روز حرب

 

از ذوالفقار بود و ز صمصام آیتش

 

گنج خدای بود رسول و، ز خلق او

 

گنج رسول خاطر او بود و فکرتش

 

هر کو عدوی گنج رسول است بی گمان

 

جز جهل و نحس نیست نشان سلامتش

 

شیر خدای را چو مخالف شود کسی

 

هرگز مکن مگر به خری هیچ تهمتش

 

 

هرک آفت خلاف علی بود در دلش

 

تو روی ازو بتاب و بپرهیز از آفتش

 

لیکن چو حرمت تو بدارد تو از گزاف

 

مشکن، ز بهر حرمت اسلام، حرمتش

 

...

 

منت خدای را که به وجود امام حق

 

بشناختم به حق و یقین و حقیقتش

 

آن بی قرین ملک که جز او نیست در جهان

 

کز ملک دیو یکسره خالی است ملکتش

 

دیوان اشعار ناصرخسرو - قصیده شماره ۱۲۲

 

 

 

غدير در شعر ناصر خسرو 2

بیاویزد آن کس به غدر خدای

 

که بگریزد از عهد روز غدیر

 

چه گوئی به محشر اگر پرسدت

 

از آن عهد محکم شبر با شبیر؟

 

گر امروز غافل توی همچنین

 

بر این درد فردا بمانی حسیر

 

وگر پند گیری زحجت، به حشر

 

تو را پند او بس بود دستگیر

 

دیوان اشعار ناصرخسرو - قصیده شماره ۱۰۶

 

غدير در شعر ناصر خسرو

روزی که خطبه کرد نبی بر سر غدیر

 

دست علی گرفت و بدو داد جای خویش

 

گر دست او گرفت تو جز دست او مگیر

 

ای ناصبی اگر تو مقری بدین سخن

 

حیدر امام توست و شبر وانگهی شبیر

 

 شبر : امام حسن عليه السلام / شبير : امام حسين عليه السلام

 

ور منکری وصیت او را به جهل خویش

 

پس خود پس از رسول نباید تو را سفیر

 

علم علی نه قال و مقال است عن فلان

 

بل علم او چو در یتیم است بی‌نظیر

 

اقرار کن بدو و بیاموز علم او

 

تا پشت دین قوی کنی و چشم دل قریر

 

آب حیات زیر سخن‌های خوب اوست

 

آب حیات را بخور و جاودان ممیر

 

پندیت داد حجت و کردت اشارتی

 

ای پور، بس مبارک پند پدر پذیر

 

 ديوان قصايد ناصر خسرو - قصيده‌ي ۹۷

کعبه ی دل

کعبه ی دل

 

 

گه احرام، روز عید قربان

 

 

سخن میگفت با خود کعبه، زینسان

 

که من، مرآت نور ذوالجلالم

 

عروس پرده ی بزم وصالم

 

مرا دست خلیل الله برافراشت

 

خداوندم عزیز و نامور داشت

 

نباشد هیچ اندر خطه ی خاک

 

 

مکانی همچو من، فرخنده و پاک

 

 

چو بزم من، بساط روشنی نیست

 

 

چو ملک من، سرای ایمنی نیست

 

 

بسی سرگشته ی اخلاص داریم

 

 

بسی قربانیان خاص داریم

 

 

اساس کشور ارشاد، از ماست

 

 

بنای شوق را، بنیاد از ماست

 

 

چراغ این همه پروانه، مائیم

 

 

خداوند جهان را خانه، مائیم

 

 

پرستشگاه ماه و اختر، اینجاست

 

 

حقیقت را کتاب و دفتر، اینجاست

 

 

در اینجا، بس شهان افسر نهادند

 

 

بسی گردن فرازان، سر نهادند

 

 

بسی گوهر، ز بام آویختندم

 

 

بسی گنجینه، در پا ریختندم

 

 

بصورت، قبله ی آزادگانیم

 

 

بمعنی، حامی افتادگانیم

 

 

کتاب عشق را، جز یک ورق نیست

 

 

در آن هم، نکته‌ای جز نام حق نیست

 

 

مقدس همتی، کاین بارگه ساخت

 

 

مبارک نیتی، کاین کار پرداخت

 

 

درین درگاه، هر سنگ و گل و کاه

 

 

خدا را سجده آرد، گاه و بیگاه

 

 

«انا الحق» میزنند اینجا، در و بام

 

 

ستایش می‌کنند، اجسام و اجرام

 

 

در اینجا، عرشیان تسبیح خوانند

 

 

سخن گویان معنی، بی زبانند

 

 

بلندی را، کمال از درگه ماست

 

 

پر روح‌الامین، فرش ره ماست

 

 

در اینجا، رخصت تیغ آختن نیست

 

 

کسی را دست بر کس تاختن نیست

 

 

نه دام است اندرین جانب، نه صیاد

 

 

شکار آسوده است و طائر آزاد

 

 

خوش آن استاد، کاین آب و گل آمیخت

 

 

خوش آن معمار، کاین طرح نکو ریخت

 

 

خوش آن درزی، که زرین جامه‌ام دوخت

 

 

خوش آن بازارگان، کاین حله بفروخت

 

 

مرا، زین حال، بس نام‌آوریهاست

 

 

بگردون بلندم، برتریهاست

 

 

بدوخندید دل آهسته، کای دوست

 

 

ز نیکان، خود پسندیدن نه نیکوست

 

 

چنان رانی سخن، زین توده ی گل

 

 

که گوئی فارغی از کعبه ی دل

 

 

ترا چیزی برون از آب و گل نیست

 

 

مبارک کعبه‌ای مانند دل نیست

 

 

ترا گر ساخت ابراهیم آذر

 

 

مرا بفراشت دست حی داور

 

 

ترا گر آب و رنگ از خال و سنگ است

 

 

مرا از پرتو جان، آب و رنگ است

 

 

ترا گر گوهر و گنجینه دادند

 

 

مرا آرامگاه از سینه دادند

 

 

ترا در عیدها بوسند درگاه

 

 

مرا بازست در، هرگاه و بیگاه

 

 

ترا گر بنده‌ای بنهاد بنیاد

 

 

مرا معمار هستی، کرد آباد

 

 

ترا تاج ار ز چین و کشمر آرند

 

 

مرا تفسیری از هر دفتر آرند

 

 

ز دیبا، گر ترا نقش و نگاریست

 

 

مرا در هر رگ، از خون جویباریست

 

 

تو جسم تیره‌ای، ما تابناکیم

 

 

تو از خاکی و ما از جان پاکیم

 

 

ترا گر مروه‌ای هست و صفائی

 

 

مرا هم هست تدبیری و رائی

 

 

درینجا نیست شمعی جز رخ دوست

 

 

وگر هست، انعکاس چهره ی اوست

 

 

ترا گر دوستدارند اختر و ماه

 

 

مرا یارند عشق و حسرت و آه

 

 

ترا گر غرق در پیرایه کردند

 

 

مرا با عقل و جان، همسایه کردند

 

 

درین عزلتگه شوق، آشناهاست

 

 

درین گمگشته کشتی، ناخداهاست

 

 

بظاهر، ملک تن را پادشائیم

 

 

بمعنی، خانه ی خاص خدائیم

 

 

درینجا رمز، رمز عشق بازی است

 

 

جز این نقشی، هر نقشی مجازی است

 

 

درین گرداب، قربانهاست ما را

 

 

بخون آلوده، پیکانهاست ما را

 

 

تو، خون کشتگان دل ندیدی

 

 

ازین دریا، بجز ساحل ندیدی

 

 

کسی کاو کعبه ی دل پاک دارد

 

 

کجا ز آلودگیها باک دارد

 

 

چه محرابی است از دل با صفاتر

 

 

چه قندیلی است از جان روشناتر

 

 

خوش آن کو جامه از دیبای جان کرد

 

 

خوش آن مرغی، کازین شاخ آشیان کرد

 

 

خوش آنکس، کز سر صدق و نیازی

 

 

کند در سجدگاه دل، نمازی

 

 

کسی بر مهتران، پروین، مهی داشت

 

 

که دل چون کعبه، زالایش تهی داشت

 

 

 پروین اعتصامی

 

دیوان اشعار

 

 

 

 

خواهی آمد ای سوار سبز پوش لحظه هایم را بهاری می کنی

دردم از یار است و درمان نیز هم
دل فدای او شد و جان نیز هم
این که می‌گویند آن خوشتر ز حسن
یار ما این دارد و آن نیز هم
یاد باد آن کو به قصد خون ما
عهد را بشکست و پیمان نیز هم
دوستان در پرده می‌گویم سخن
گفته خواهد شد به دستان نیز هم
چون سر آمد دولت شب‌های وصل
بگذرد ایام هجران نیز هم
هر دو عالم یک فروغ روی اوست
گفتمت پیدا و پنهان نیز هم
اعتمادی نیست بر کار جهان
بلکه بر گردون گردان نیز هم
عاشق از قاضی نترسد می بیار
بلکه از یرغوی دیوان نیز هم
محتسب داند که حافظ عاشق است
و آصف ملک سلیمان نیز هم
 

راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد
شعری بخوان که با او رطل گران توان زد
بر آستان جانان گر سر توان نهادن
گلبانگ سربلندی بر آسمان توان زد
قد خمیده ما سهلت نماید اما
بر چشم دشمنان تیر از این کمان توان زد
در خانقه نگنجد اسرار عشقبازی
جام می مغانه هم با مغان توان زد
درویش را نباشد برگ سرای سلطان
ماییم و کهنه دلقی کآتش در آن توان زد
اهل نظر دو عالم در یک نظر ببازند
عشق است و داو اول بر نقد جان توان زد
گر دولت وصالت خواهد دری گشودن
سرها بدین تخیل بر آستان توان زد
عشق و شباب و رندی مجموعه مراد است
چون جمع شد معانی گوی بیان توان زد
شد رهزن سلامت زلف تو وین عجب نیست
گر راه زن تو باشی صد کاروان توان زد
حافظ به حق قرآن کز شید و زرق بازآی
باشد که گوی عیشی در این جهان توان زد
 

برای مهدی فاطمه ( علیهما السلام ) : به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد
تو را در این سخن انکار کار ما نرسد
اگر چه حسن فروشان به جلوه آمده‌اند
کسی به حسن و ملاحت به یار ما نرسد
به حق صحبت دیرین که هیچ محرم راز
به یار یک جهت حق گزار ما نرسد
هزار نقش برآید ز کلک صنع و یکی
به دلپذیری نقش نگار ما نرسد
هزار نقد به بازار کائنات آرند
یکی به سکه صاحب عیار ما نرسد
دریغ قافله عمر کان چنان رفتند
که گردشان به هوای دیار ما نرسد
دلا ز رنج حسودان مرنج و واثق باش
که بد به خاطر امیدوار ما نرسد
چنان بزی که اگر خاک ره شوی کس را
غبار خاطری از ره گذار ما نرسد
بسوخت حافظ و ترسم که شرح قصه او
به سمع پادشه کامگار ما نرسد

حافظ - غزل ۱۵۶
 

اي نخبه كه قدر تو را كسي نمي داند

ماهي تو كه بر بام شكوه آمده است

آئينه ز دستت به ستوه آمده است

خورشيد اگر محو تماشاي تو نيست

دلگير مشو ز پشت كوه آمده است

ناله های فراق

سري دارم كه سامانش نمي بو

 

غمي دارم كه پايانش نمي بو

 

اگر باور نداري سوي من آي

 

ببين دردي كه درمانش نمي بو

 

 *********

خوش آن ساعت كه يار از در درآيد

 

شوي هجران و روز غم سر آيد

 

زدل بيرون كنم جان را به صد شوق

 

همين بهتر كه جايش دلبر آيد

 

****************

 

غم عشق تو مادر زاد دارم

نه از آموزش استاد دارم

خوشم با آن که از یمن غم تو

خراب آباد دل آباد دارم

 

علی علیه السلام مولای مظلومان عالم

 علي مولاي مظلومان عالم                  

                      بگو از نارفيقان چون بنالم 

 از آن شامي که سر در چاه کردي                                     

مرا از درد خويش آگاه کردي

 طنين ناله در افلاک افتاد                                           

تمام آسمان بر خاک افتاد

 پر و بال تو ((زهرا)) را شکستند                                   

تو را با ريسمان فتنه بستند

کدامين شب از آن شب تيره تر بود                               

که زهرا حايل ديوار و در بود

زمان بر سينه خود سنگ مي کوفت                                    

زمين از داغ زهرا شعله ور بود

تو مي ديدي ولي لب بسته بودي                                  

که آيين محمد در خطر بود؟

ندانستم که در چشم حقيقت                                            

کدامين مصلحت مد نظر بود

گلويت استخواني آتشين داشت                                        

که فريادت فقط در چشم تر بود؟

فداي تيغ عريان تو گردم                                               

کسي آيا زتو مظلوم تر بود؟

مه خورشيد طلعت کيست؟ زهرا                                         

چراغ شعله خلقت کيست ؟ زهرا

پس از زهرا علي بي همزبان شد                                     

اسير امتي نامهربان شد

علي تنهاست در يک قوم گمراه                                             

زبانش را که مي فهمد به جز چاه

پس از او کيسه نان و رطب کو                                                  

صداي ناله هاي نيمه شب کو

خدايا کاش آن شب بي سحر بود                                        

که تيغ ابن ملجم شعله ور بود

اذان گفتند و ما در خواب بوديم                                       

علي تنها به مسجد رهسپر بود

در آن شب تا قمر در عقرب افتاد                                          

غم عالم به دوش زينب افتاد

فدک شد پايمال نانجيبان                                        

علي لرزيد و در تاب و تب افتاد

يقين دارم به جرم فتح خيبر                                               

فدک در دست ال مرحب افتاد

علي جان کوفيان غيرت ندارند                                      

که فرمان تو را گردن گذارند

علي جان کوفيان با کياست                                           

جدا کردند دين را از سياست

بنام دين سر دين را شکستند                                             

دو بال مرغ امين را شکستند

 

جملات زیبا

در شب هیچگاه افسوس نبودن خورشید را نخور
چرا که لذت دیدن ستاره ها را هم از دست می دهی .

  

فرقی نمی کنه برکه باشی یا دریا . زلال که باشی آسمان در تو پیداست

 

 اگر به آسمان نگه کردی و دیدی ستاره ای نداشت غصه نخور . من خودم حاضرم ستاره شبهات باشم و برات چشمک بزنم .

 

دوست داشتن ایستادن زیر باران و با هم خیس شدن نیست . دوستی آن است که یکی برای دیگری چتری شود و آن یکی نفهمد که چرا خیس نشده است .

 

 پریشان کن سر زلف سیاهت شانه اش با من
بلند زنجیر گیسو باز کن بیگانه اش با من
که می گوید که می نتوان زدن بی جام و پیمانه
شراب از لعل گلگونت بده پیمانه اش بامن

 

 اگر گم کرده ای ای دل کلید استجابت را

بیا یک لحظه با ما باش پیدا کردنش با من

طلب کن هر چه می خواهی اجابت کردنش با من

 

 به جای آنکه به تاریکی لعنت بفرستید . یک شمع روشن کنید .

  

زندگی مثل یک دیکته است که غلط می نویسی و پاک می کنی . دوباره غلط می نویسی و پاک می کنی . غافل از اینکه یک روز داد می زنند وقت تمام شد ورقه ها بالا

 

زلیخا دیدن و یوسف شنیدن

شنیدن کی بود مانند دیدن

شعر 8 يار اندر كس نمي بينيم ياران را چه شد ؟

 یاری اندر کس نمی بینیم یاران را چه شد

دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

آب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاست

خون چکید از شاخ گل باد بهاران را چه شد

کس نمی گوید یاری داشت حق دوستی

حق شناسان را چه حال افتاد یاران را چه شد

لعلی از کان مروت برنیاید سالهاست

تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد

شهریاران بود و خاک مهربانان این دیار

مهربانی کی سرآمد شهریاران را چه شد

گوی توفیق و کرامت در میان افکنده اند

کس به میدان در نمی آید سواران را چه شد

صد هزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست

عندلیبان را چه پیش آمد هزاران را چه شد

زهره سازی خوش نمی سازد مگر عودش بسوخت

کس ندارد شوق مستی میگساران را چه شد

حافظ اسرار الهی کس نمی داند خموش

از که می پرسی که دور روزگاران را چه شد .

شعر 9 هر بي خبري محرم اسرار نگردد

هر بی خبری محرم اسرار نگردد

صحرای نمکزار چمنزار نگردد

باهر که نشستی مفکن طرح رفاقت

هر بی سروپا یار وفادار نگردد

عزیزم عاشق زارم تو کردی

که برگ گل بودم خارم تو کردی

که برگ گل بودم خوش برگ و بالا

به خاک کوچه پامالم تو کردی

 

 

مطالب زيبا و خواندني بخوان و لذت ببر

در شب هیچگاه افسوس نبودن خورشید را نخور
چرا که لذت دیدن ستاره ها را هم از دست می دهی .

 

 

فرقی نمی کنه برکه باشی یا دریا . زلال که باشی آسمان در تو پیداست

 

 

اگر به آسمان نگه کردی و دیدی ستاره ای نداشت غصه نخور . من خودم حاضرم ستاره شبهات باشم و برات چشمک بزنم .

 

 مو کز سوته دلانم چون ننالم
مو کز بی حاصلانم چون ننالم
نشسته بلبلان با گل بنالند
مو که دور از گلانم چون ننالم

 

هر کس بد ما به خلق گوید

ما سینه او نمی خراشیم

ما خوبی او به خلق گوییم

تا هر دو دروغ گفته باشیم

 

شعر 7 بود درد مو و درمونم از دوست

بود درد منو و درمانم از دوست
بود وصل منو و هجرانم از دوست
اگه قصابم از تن واکند پوست
جدا هرگز نگردد جانم از دوست

 

مو کز سوته دلانم چون ننالم
مو کز بی حاصلانم چون ننالم
نشسته بلبلان با گل بنالند
مو که دور از گلانم چون ننالم

 

 

شعر 6 غم عشق تو مادر زاد دارم

غم عشق تو مادر زاد دارم
نه از آموزش استاد دارم
خوشم با آن که از یمن غم تو
خراب آباد دل آباد دارم

شعر 5 دوستت دارم ودانم كه تويي دشمن جانم

دوستت دارم و دانم که تویی دشمن جانم
از چه با دشمن جانم شده ام دوست ندانم

شعر 4 رنج گل بلبل كشيد و ...

 رنج گل بلبل كشيد و بوي گل را باد برد

بيستون را عشق كند و شهرتش فرهاد برد

باغبان گر پنج روزي صحبت گل بايدش

بر جفاي خار هجران صبر بلبل بايدش

نازها زان نرگس مستانه اش بايد كشيد

آنكه روي ياسمين و جعد كاكل بايدش

ساقيا در گردش ساغر تعلل تا به چند

دور چون با عاشقان افتد تسلسل بايدش

 

 

شعر 3 اصل بد نيكو نگردد

اصل بد نيكو نگردد چون كه بنيادش بد است

تربيت نا اهل را چون گردكان بر گنبد است

 

من بي تو قرار نتوانم كرد

احسان تو را شمار نتوانم كرد

گر بر تن من زبان شود هر مويي

يك شكر تو از هزار نتوانم كرد

 

 

در رفع حجب كوش نه در جمع كتب

كز جمع كتب نمي شود رفع حجب

در طي كتب بود كجا نشئه حب

طي كن همه را بگو إلي الله أتب

 

 

شعر 2 سري دارم كه سامانش نمي بو

سري دارم كه سامانش نمي بو

غمي دارم كه پايانش نمي بو

اگر باور نداري سوي من آي

ببين دردي كه درمانش نمي بو

 

 خوش آن ساعت كه يار از در درآيد

شوي هجران و روز غم سر آيد

زدل بيرون كنم جان را به صد شوق

همين بهتر كه جايش دلبر آيد

 

 جام مي و خون دل هر يك به كسي دادند

در دايره قسمت اوضاع چنين باشد

در كار گلاب و گل حكم ازلي اين بود

كاين شاهد بازاري وان پرده نشين باشد

غمناك نبايد بود از طعن حسود ايدل

شايد كه چو وا بيني خير تو در اين باشد

 

 من بي تو قرار نتوانم كرد

احسان تو را شمار نتوانم كرد

گر بر تن من زبان شود هر مويي

يك شكر تو از هزار نتوانم كرد

 

 

شعر وظيفه چوپان

گوسفند از براي چوپان نيست

بلكه چوپان براي خدمت اوست

درياب كنون كه نعمتت هست به دست

كاين دوست و ملك مي رود دست به دست

سعدي